Dag 14: 15:06 N - 55:52 W, dagafstand 189 miles
Maandag tegen de middag zien we voor het eerst een zeiltje aan de horizon. Fantastisch, we zijn toch niet helemaal alleen. Langzaam lopen we in op de boot , 'Distant Shores'. Ze "vlinderen", dwz genua aan een kant en grootzeil over de andere kant. We zien dat het bootje alle kanten op stuitert. Ze roepen ons op via de marifoon en stellen voor dat als we ze straks inhalen, we foto's van elkaar maken. Want hoe krijg je anders foto's van je eigen schip in actie? We zitten met zijn allen buiten boven op de brug, windkracht 6-7, foto camera's in de aanslag als we tegen de kont van de boot aankijken. De enorme golven zetten de boot soms helemaal dwars. Wat lijkt het een klein bootje zo, zou je niet zeggen dat het een 50 voeter is, hij verdwijnt soms helemaal in de golven. Zouden wij ook zo tekeer gaan? Net als het moment supreme nadert, kondigt zich een enorme regenbui aan. Iedereen gaat naar binnen, behalve de schipper die blijft sturen. In alleen een korte broek, want na al die squalls hebben we toch wat geleerd, en in een enorme plensbui, loodst hij de Poco Loco vlak langs de 50 voeter. Spectaculair. Als we voorbij zijn, roept de bemanning ons weer op en zegt: fantastic, this was really great. Ze vertellen dat ze een documentaire aan het maken zijn voor Travel Channel, en de beelden zijn spectaculair! Poco goes hollywood :-).
Overdag hebben we via de email contact met onze vriendjes van de Fidelis en Ostrea en zo blijven we op de hoogte van elkaars voortgang. De Ostrea hoorde enkele dagen geleden een medical emergency oproep via de marifoon en toevallig is Opa Jan arts (oogarts) en boden ze aan om te gaan helpen. Beide boten ontmoeten elkaar halverwege en met de rubberboot roeien Pieter en Opa Jan naar de Engelse boot. Ze waren iets te enthousiast aan het vissen geslagen waardoor de driedubbele haak in de arm van de visser terecht kwam en niet meer los te krijgen was. Opa Jan spuit morfine in en na wat peuter werk krijgt hij de haak uit de arm. Als beloning krijgen ze een biertje! Mooi he zo midden op de Atlantische Oceaan.
Maandagavond heb ik hondewacht: van 2 tot 5 uur, samen met Nob. De wind is inmiddels afgenomen tot 18-22 knopen, maar zeer variabel. We moeten constant bijsturen. Ik heb voor het eerst moeite om mijn ogen open te houden tijdens een wacht en verval dan ook steeds in korte hazeslaapjes van 1 minuut. Om 5 uur worden we afgelost door Rene en binnen 5 minuten slaap ik als een blok. Vanochtend word ik wakker en zie een roze licht in onze kamer schijnen. Of we zijn in Amsterdam, Of de mannen hebben de spinnaker opgezet. Het zonnetje schijnt en met 8 knoopjes gaan we plat voor het lapje. De laatste 300 miles..... xx Margo